De Volharding Marjorette en Onverwachte Herinneringen Laatst hoorde ik op de radio een nummer dat me direct terugbracht naar een bijzonder moment. Het was een nummer dat we tijdens een compleet optreden bij de De Volharding marjorette hadden. Hoewel het geen nummer is dat ik zelf snel zou draaien, heeft het iets dat blijft hangen. Het deed me denken aan de die tijd. Het is bijzonder hoe muziek, ook al draait het niet om je favoriete genre, herinneringen kan oproepen aan momenten die anders misschien vergeten zouden worden. Dit nummer brengt een stukje van het verleden naar boven, een herinnering aan een periode.

Mijn allereerste singletje? D.I.S.C.O. van Ottawan. In 1979 vond ik het geweldig, en mijn oranje pick-up kreeg het zwaar te verduren – ik draaide het plaatje helemaal grijs. Dit nummer was de start van mijn liefde voor muziek, een liefde die sindsdien alleen maar gegroeid is. Nu wordt D.I.S.C.O. vaak tot de ‘foute muziek’ gerekend, maar voor mij blijft het een nostalgische klassieker. Het brengt me terug naar die tijd waarin alles nieuw en spannend was, en waarin een simpel liedje je hele wereld kon laten dansen.